Het heeft even geduurd..

Kalwala’s Village
We zijn nu alweer meer dan drie weken in Kalwala’s Village in het noorden van Zambia en er is sinds dien veel gebeurd. Tijd om jullie eens even bij te praten. Ik heb verschillende pogingen gedaan dit bericht op Internet te plaatsen, maar ik had een beetje pech. (Internetcafe dicht, ziek, site down, enzo). Omdat ik klachten kreeg van het thuisfront, nu een extra lang verhaal :P
De busreis die uiteindelijk 9,5 uur duurde, verliep prima. Om 4 uur ’s middags vertrokken (met onze bagage gelukkig) en om half 2 ‘s nachts werden we afgezet in Chinsali. Daar stonden we dan midden in de nacht, pikkedonker, geen bereik met onze mobiele telefoon en geen enkel idee waar we waren en waar we moesten zijn. We hadden van Arie gehoord dat we in Chinsali moesten uitstappen, een taxi moesten nemen naar Kalwala en vervolgens voor een bruggetje uitstappen. Bij het eerste punt ging het al fout. Als je zegt dat je in Chinsali moet zijn, wordt je dus afgezet precies na het bord ‘welcome to Chinsali’. Het tweede punt, een taxi regelen, ging ook niet want die reden niet rond dit tijdstip. Om maar over het laatste punt te zwijgen.. Uiteindelijk waren er ook wat Zambianen uitgestapt en heb ik een lift weten te regelen. Nog geen half uurtje laten reden we mee naar het onbekende in de laadbak van een pick-up truck. Gelukkig wisten de mensen wel waar ze deze mzungu moesten afzetten, dus om half 5 klopten we aan bij het huis waar we de komende maanden zullen vertoeven. Ellen, Jeroen en de huisvrouw verwelkomden ons. Nadat we even wat gekletst hadden, hebben we hebben onze matjes uitgerold voor een kort nachtje. Het Zambiaanse leven komt op dit tijdstip normaal juist op gang. Als je rond half 9 je bed nog niet uit bent, komen ze vragen of je ziek bent.
Ellen heeft ons de eerste dagen wegwijs gemaakt en ons de school, de kliniek, het weeshuis en de markt in Chinsali laten zien. We worden overal hartelijk ontvangen en overal groeten de mensen je met ‘mulishani? (hoe gaat ‘t ) je geeft dan antwoord met ‘bieno’(goed) of panono (niet goed). Dit groeten gaat trouwens de hele dag zo door en regelmatig horen we dan onze naam, of iets waar ’t op lijkt miss Lienda (Linda), miss Malieska (Mariska), mister Uno (Onno), miss Anna(Annemieke), miss Meloen (Jeroen) en miss Heleny (Ellen). We hebben ons laten registreren bij ‘the house of the president’. De noodzaak hiervan zie ik niet zo, maar dit om een politiebezoek te verkomen (wat bij Nathalie en Ellen het geval was).
Inmiddels al aardig gewend aan het back to basic leventje hier in the village. De rivier wordt hier voor veel doeleinden gebruikt, zo ook voor de afwas. Met een grote teil (als je een beetje vrouw bent, draagt je deze natuurlijk op je hoofd) loop je naar de rivier. Je legt de vuile vaat in de rivier (pas op dat het niet wegspoelt) om het te laten weken. Vervolgens schrob je alles met zand en modder schoon, dit gaat best goed! Aangezien de kids hier al vanaf jongs af aan meeschrobben, kunnen zij het veel beter en schieten ze je meteen te hulp. Vaak wordt hetgeen wat wij hebben afgewassen, uit de teil gehaald om dit vervolgens écht schoon te maken. Ook de afwasborstel wordt grondig gereinigd, die kennen ze hier niet. Douchen gaat hier een beetje lastig. Met water uit de rivier in een teil naar een ‘shelter’gemaakt van gedroogd gras, en dan met een beker wat water over je heen gooien. Dit moet gemakkelijker kunnen!Voortaan wassen wij ons lekker in de rivier. Het water in de rivier is kraakhelder en snelstromend, dus dat moet kunnen. We zetten zelfs thee van dit rivierwater. Wel moeten de dijen bedekt zijn, borsten daarentegen is geen enkel probleem (voor ons wel). Met zoveel mogelijk gepaste kleding nemen we hier dus regelmatig een bad tussen de kids die aan het spelen zijn in de kano’s (uitgeholde boomstammen). Toen er een keer niemand was, kon ik het niet laten om even te kijken of de kano mijn gewicht ook zou houden..en jahoor!het ging net haha. Een keertje stroomafwaarts van de rivier zie ik dus nog wel als een leuke optie. Geweldig om je haren te wassen zo midden in de prachtige natuur! De vrouwen en kinderen die je elke keer uitgebreid aanstaren en uitlachen, nemen we maar op de koop toe.
Het dorp is aardig gescheiden, mannen aan de kant van het bier, vrouwen aan de kant van de rivier waar zij bezig zijn met van alles en nog wat.
De school begint hier om half 8 (maandag is er om 7 uur een meeting, kan ook gerust kwart voor 8 worden en dan zijn de kids gewoon in het lokaal aan het wachten totdat wij klaar zijn met vergaderen) tot kwart voor 11 (onderbouw) of tot tien over 1 (bovenbouw). De week begint en eindigt met ‘the Nation song’. Prachtig om alle kinderen van de school samen rond het ‘schoolplein’ te horen zingen. Na schooltijd proberen we de kids van de school en van het weeshuis zoveel mogelijk te vermaken met spelletjes, zingen en dansen. Hoofd, schouders, knie en teen doet ’t altijd goed! We hebben inmiddels alle grades bezocht en ook ‘the nursery’ wat te vergelijken is met kleuters/kinderdagverblijf. Het onderwijs gaat hier heel anders dan in Nederland en er valt heel veel te zien en te doen. De armoede is goed zichtbaar op de school. Er is bijna geen lesmateriaal en meubels zijn kapot of ontbreken met als gevolg dat de helft van de kinderen op de grond zitten. Wel weten de meeste leerkrachten hier goed mee om te gaan en proberen er het beste van te maken. Donderdag gaan we dan ook terug naar Lusaka voor een paar dagen om wat lesmateriaal te kopen van het geld wat we in Nederland hebben opgehaald bij Etos, AH en het zwembad in Spijkenisse(Mariska’s baantje). Dit kunnen ze hier op school zeker goed gebruiken en dit kunnen wij introduceren in onze lessen. Ook hebben we een gesprek gehad met de ‘headmaster’ en Arie en is ons duidelijk geworden wat we hier kunnen doen. Wel wordt me steeds meer duidelijk, dat een echte verandering doorvoeren, niet gemakkelijk is. Vaak loop je aan tegen culturele verschillen (die je niet kunt veranderen) of té grote problemen wat betreft armoede en kun je dit niet oplossen. Dit vind ik best lastig. (persoonlijk,maar ook voor het onderzoek) De docenten zijn erg aardig en omdat velen van hen in het ‘teachershouse’ naast de school wonen, gaan we hier vaak ’s avonds even buurten. We voelen ons erg welkom. Ook worden we vaak uitgenodigd door de leerkrachten en komen we op deze manier overal terecht, erg leuk.
Een paar keer per week gaan we naar Chinsali om wat boodschappen te doen, een koud colaatje te drinken en wat te internetten (voor ongeveer 3 euro kunnen we een uur internetten, goed te doen. Vlees en vis is niet verkrijgbaar, tenzij je het zelf slacht. Ik ben dus al een aantal weken vegetarisch. Ik ga het bezoek aan Lusaka voor lesmateriaal dan ook zeker combineren met een uitgebreid bezoek aan de supermarkt om wat gevarieerd voedsel in te slaan (en chocola!).Het voedsel bestaat uit brood ’s ochtends en ’s middags en ’s avonds rijst, nshima of pasta met prut van ui en tomaat. Meer keus is er eigenlijk niet. Wel proberen we het eten steeds een andere smaak te geven door verschillende kruiden te gebruiken en hier en daar met verschillende dingen wat te experimenteren. Dat gaat prima en ik heb dan ook echt niets te klagen! Alhoewel ik mezelf er gister op betrapte dat ik de visjes in de rivier steeds meer ging zien als een lekkere lunch in de vorm van een soort kwasie vistick. De eerste week zijn we ook al uitgenodigd op de markt op Nshima te komen eten. Midden op de markt op een groot zeil omringt door mensen, hebben we voor het eerst kennis gemaakt met dit traditionele voedsel. Heerlijk vond ik het!
Voor 2 pin kun je een lift krijgen naar de boma (de stad, Chinsali) meestal is er nog een plekje in een overvolle laadbak van een pick-up. Ik heb nog nooit zoveel gelift als in deze vakantie/studiereis. Vaak lopen we richting de stad en zien we wel wanneer er transport langskomt. (dit kan gerust een half uur/uur duren) Zaterdag hebben we uiteindelijk het hele stuk gelopen, zo’n 2 ½ uur hebben we erover gedaan. Het was best een lekkere wandeling en je ziet immers veel meer. Ook hebben Annemieke en ik het maandag gefietst. Er is één fiets van de stichting joy of a toy die we kunnen gebruiken (meestal moeten we de fiets eerst opspeuren bij de buren of anderen uit het dorp die hem in bruikleen hebben) en de ander hadden we geleend van een leraar. Heerlijk tochtje van ongeveer een half uurtje.
Vorige week zondag zijn Onno en Annemieke aangekomen in Kalwala’s Village. We zijn op dit moment dus met z’n 6-en. Best gezellig, maar wel een beetje krap in ruimte en je hebt met veel mensen rekening te houden wat niet altijd even relaxt is. Samen eten is gezellig, met z’n allen beslissen wát te eten, iets minder. Volgende week zijn we weer met 4 omdat Ellen en Jeroen naar huis gaan. Elektriciteit is er veel vaker dan ik verwacht had. Vaak valt alleen ’s avonds rond etenstijd de stroom uit, romantisch diner bij kaarslicht als gevolg. We koken meestal op de babula, maar ook hebben we zelfs de luxe dat we beschikken over een elektrische kookplaat.
Ik denk dat jullie nu wel een aardige indruk hebben van het leven hier op dit moment. Ik vermaak me prima en ik geniet hier echt! Helaas ben ik de laatste twee dagen best goed ziek geweest, iets verkeerds gegeten denk ik. Gelukkig heb ik een uitgebreide medicijnkit bij me. Ik dokter liever wat zelf hier in Afrika.. gaat wel weer over!
Mam, als je besluit toch nog een leuke zomervakantie te willen vieren...Je zou het hier echt geweldig vinden! Echt een bijzondere ervaring waarbij je echt kennis maakt met ‘the real Africa’ en de locale bevolking. Grappig dat we in het begin van deze reis blij waren als we de Afrikaanse hutjes goed hadden gefotografeerd, terwijl we er nu zelf wonen.
We proberen ook vanaf nu het een en ander te plaatsen op onze onderzoeksweblog. Ik houd het hier nog wel een tijdje vol!
Hoe vonden jullie de eerste foto’s? Ik zal proberen steeds wat foto’s erop te plaatsen, het laden duurt best lang..
Bedankt voor alle leuke berichtjes weer en ik houd jullie op de hoogte! Groetjes en een kus van miss Linda!!

Ik kan met m’n Zambiaanse sim gewoon smsen. Beltegoed is overal te koop en ik heb bereik als ik ongeveer 200 meter het dorp uitloop. Ik loop om de dag ongeveer wel even naar ‘de spot’. Ik heb alleen wel het idee dat Celtel me in de steek laat en dat óf mn smsjes niet worden verstuurd of ik er geen één ontvang. Of is het: uit het oog, uit het hart? Haha (Ik heb welgeteld al 0 smsjes ontvangen vanuit Nederland).
Ik kan trouwens ook post ontvangen! (hint! chocoladerepen, brownies en ijzerkoekjes in postpakketjes zijn erg welkom)
Hier is het adres:
Kalwala’s Community Centre
p.o.box 4800266
Chinsali Zambia
Inmiddels alweer twee dagen in Lusaka. We hebben al veel leuke spullen kunnen kopen voor de school en een uitgebreid supermarkt bezoek hebben we ook gedaan. Ook hebben we ons lekker volgevreten aan chips en chocola wat we toch wel ernstig misten in Kalwala. Het leven in Lusaka is toch wel een erg geroot verschil met ons dorp. We zijn hier dit weekend lekker uit eten geweest en uitgeweest en liggen niet voor 1 uur op bed. Heerlijk! Hetgeen waar we voor kwamen, visum verlengen, is alleen nog niet gelukt. Medewerkers van de immigratie doen graag erg moeilijk en we werden vriendelijk verzocht maandag terug te komen. Nou vooruit..
Maandagmiddag pakken we weer de bus terug, hopelijk een betere reis dan de 12 uur durende rit hier naartoe. (met een brand in de bus, motorpech, overvol en een slapende baby op mn schoot de hele rit). Ach, dat heeft ook wel wat!
Wel leuk dat we inmiddels een ‘ eigen verhaal’ hebben en dat iedereen geinteresseerd is wat wij in het noorden allemaal doen. Ook hebben we al vele telefoonnummers uitgewisseld en willen mensen die op doorreis zijn wel graag een bezoekje aan ons komen brengen. Erg leuk. Voor nu weer iedereen tevreden en wij gaan nog even lekker shoppen! X